कधी कधी आयुष्याचे शब्द
साठवून ठेवायचे असतात
न फुटणारे शब्दही कधी
बोलून दाखवायचे असतात ...
मुकेपणी निपचित गिळून
घ्यायचे असतात शब्द ,
डोळ्यानेच बोलायचे
होऊन निःशब्द ...
कधी स्वतःच सजवायचा असतो
स्वप्नमहाल स्वतःचा ,
कटू - गोड क्षणांसावे स्वीकारायचा
दिवस उद्याचा ...
कधी चेतवायची असते
ध्येयाची आग उरात ,
झपाटून घ्यायचा असतं मग
स्वतः ला स्वप्न रंगात ...
कधी पचवायचे असतात
सगळे सल नकळत ,
मोठं हृदय करायचं
कधी कळत कधी नकळत ...
कधी बघायचे खेळ नियतीचे
शिवलेल्या ओठांनी ,
सहन करायचे संकटांचे मारे
गारठलेल्या शब्दांनी ...
कधी हसायचे दुःखातही
खळी गाली लेऊन ,
स्वतःच फुंकर घालायची जखमेवर
स्वतःच सर्वस्व होऊन ...
- प्राची (धुंद फुलपाखरू)
०८/१२/२००८
No comments:
Post a Comment