Monday, February 6, 2012

आभास


झाकोळलेले नभ सारे 
कोंदट श्वास विसरून जा ,
गत आयुष्याच्या कोंदणातला
कटू आभास विसरून जा ...

मोकळे झाले क्षितीज पुढती
वाऱ्यासव तया कुशीत घे ,
विसरून सारे रुसवे फुगवे
मुक्त चांदणी खुशीत ये ..

भिजले ते प्रेमाचे अंकुर
टिपूस अळवाचे झेलून घे ,
मनस्वी कळ्यांचे स्वर्ग
हलकेच ओंजळीत फुलून दे ...

खुलले फुलले दर्प क्षणांचे
अंगावरती क्षणिक लाजून ,
तू हि भुलली धुंद मोहिनी
नववधू सम मनात सजून ...

Saturday, February 4, 2012

तो

तो परत आला होता
पाणी डोळ्यात आणून ,
तीच पूर्वीची निळाई
मनभर लेऊन ...

माफी पण मागितली त्याने
परत दान मागत होता ,
अगदी तसाच गुडघ्यात वाकून
निरर्थक याचना करत होता ..

आलं होतं पाणी
माझ्या पण डोळ्यात ,
पण बरंच पाणी वाहून गेलं
या मधल्या काळात ...

कुठे होतास जेव्हा
मला पावसात भिजायचा होतं
तुझा ओव्हरकोट  करून
तुझ्यातच विसावायचा होतं ...

नाही आठवण आली तुला
जेव्हा सोडून गेला होतास ,
माझा आत्मा तू जेव्हा
माझ्या पासून दुरावला होतास...

कुठं कुठं नाही शोधलं तुला
हळवी झाले होते तुझ्यासाठी,
देवाचा अगणित धावा करायचे
फक्त तू दिसण्यासाठी ...

मन हरलं प्रेम थिजल
का असा घात केला
मांडण्याआधी का उधळून असा
आयुष्याचा पाट गेलास ...

आता
आलास तसा परत जा
मी जगायला शिकलेय रे ,
तुझ्याशिवाय आयुष्य माझं
सजवायला लागलेय रे ...

सगळं सगळं बोलावसं वाटलं
उर फोडून रडावसं वाटलं,
सगळे शब्द ओठांतच थिजले
जेव्हा मन विवेकाला भेटलं ...

माझ्यातला माझं भावनिक द्वंद्व
त्याला कधी कळणार नव्हतं,
आणि त्याच्या कडे मन माझं
कधीही वळणार नव्हतं ...

Tuesday, January 31, 2012

सखये

हा चंद्र तुझा ग सखये
नित्य मला बोलावतो ,
तव रूप त्यात मी बघता
मन मयूर होऊनी फुलतो...

तव हृदयाचे ते स्फंदन
मम मनी तरंग उठती ,
एका स्मरणाने तुझिया
लक्ष प्राजक्त ओघळती...

१/८/२०११
प्राची (धुंद फुलपाखरू)...

Wednesday, January 25, 2012

कधी कधी



कधी कधी आयुष्याचे शब्द
साठवून ठेवायचे असतात
न फुटणारे शब्दही कधी
बोलून दाखवायचे असतात ...

मुकेपणी निपचित गिळून
घ्यायचे असतात शब्द ,
डोळ्यानेच बोलायचे
होऊन निःशब्द ...

कधी स्वतःच सजवायचा असतो
स्वप्नमहाल स्वतःचा ,
कटू - गोड क्षणांसावे स्वीकारायचा
दिवस उद्याचा ...

कधी चेतवायची असते
ध्येयाची आग उरात ,
झपाटून घ्यायचा असतं मग
स्वतः ला  स्वप्न रंगात ...

कधी पचवायचे असतात
सगळे सल नकळत ,
मोठं हृदय करायचं
कधी कळत कधी नकळत ...

कधी बघायचे खेळ नियतीचे
शिवलेल्या ओठांनी ,
सहन करायचे संकटांचे मारे
गारठलेल्या शब्दांनी ...

कधी हसायचे दुःखातही
खळी गाली लेऊन ,
स्वतःच फुंकर घालायची जखमेवर
स्वतःच सर्वस्व होऊन ...


- प्राची (धुंद फुलपाखरू)
०८/१२/२००८

गूढ


पिवळ  उन्हं  पिवळी फुलं
सभोवार पसरली आहेत ,
एकाला झेलत एकाशी खेळत ...

प्रत्येक कृतीला संदर्भ आहे
निर्माण झालेल्या वलयांचा ,
जी माझ्यातूनच निघतात नि
माझ्यातच संपतात ...

उन्हं शक्ती देतंय नि फुलं स्फूर्ती देताय
तोंड द्यायला प्रत्येक क्षणाला ,
दिशा देताय प्रत्येक घटनेतला
आनंद उपभोगायला ...

मनाची गुंतागुंत अधिक गहिरी होतेय
त्याची उकल या हातांत नाही,
कुठून तरी अभिमन्यू डोकावतोय
पण, त्याचीही हतबलता बघवत नाही ...

कुठून तरी बारीकशी तिरीप येते
आत्मानंद अचानक समाधानी होतो ,
अज्ञाताच्या हाती हात देताना
अचानक शंकेचे समाधान होते ...

कानावर कर्कश गोष्टी आदळतात

ऊठ, पळ, आकाशाला कवेत घेऊन बघ
आत्मा जागृत करून मनःचक्षु उघड

सगळं  तुला जवळच दिसेल
हवे ते अधाशाप्रमाणे चाखून बघ,
डोळे उघड नि आयुष्याकडे डोळसपणे बघ
नक्की जग तुझ्या कवेत असेल ...
 
-प्राची(धुंद फुलपाखरू)
२३/०९/२००६

Sunday, January 22, 2012

एकच प्याला


अस्वस्थ जीवनाची
उद्वस्थ ती मदार ,
काळजात बेभानपणे खुपते
कर्माची नांगी कट्यार ...

सत्यासत्य बुडबुडे बनून
अस्तित्वाच्या विषारी हवेत विरतात ,
अस्वस्थतेच्या माथी भोग मारून
निःश्वासाचे घोट गळा उरतात ...

काळीज जळत असतं
अगणित चुकांपाई  ,
खासे बरबटून तळमळत असतं
कोसळताना ठाई ठाई ...

नशाही तशी चढत नाही
मैफिल हि कधी रंगत नाही ,
रंगला मनाचा विडा तरी
सुरताल हि काही साधत नाही ...

डोळे झिंगत जातात
आत्म्याचा चेंदामेंदा होतो ,
परिस्थिती इतका हतबल करते कि
विचारचक्राचाही पेंद्या होता ...

कृष्ण, गीता, अर्जुन, तत्वज्ञान
सारे सारे मित्थ्य वाटतात ,
मग एकच प्याला शिल्लक राहतो
त्यातच सारे स्वर्ग दाटतात ...

जाणीवा भोग बनून
 भोग्याच्या गळा सरसावतात ,
तप्त लाव्हेही त्यापुढे मग
आपले रौद्ररूप आवरतात ...

याही बेधुन्दीत हाती
माती देखील उरत नाही ,
मधुशाळा पाघळून देखील
समाधान कुठशी कळत नाही ...

हृदय जळत असतं
मन तळमळत असतं ,
शरीराचं कणनकणही मग
मृत्यू अभावी भळ
भळत असतं ...

विचारांचा कोंब कुजत असतो
नवा बळी पुन्हा सजत असतो ,
मनातला भेकड माणूसच
क्षणोक्षणी बुजत असतो ...

मदमस्तीचा बाज कोसळून पडतो
शेवटला मुजरा करता करता ,
नवख्याचा साज ढळून जातो
आखरीचा निरोप देता घेता ...  

०८/०८/२००७
प्राची (धुंद फुलपाखरू)

गुलाब

तू दिलेल्या गुलाबाचा
रंग अजुन ताजाच होता, 
तुझ्या डोळ्यात अश्रु बघताना
तो कोंडलेला श्वास माझाच होता
..