संध्याकाळ

ती धुंद संध्याकाळ
श्रावणात चिंब झाली |
अश्रू गाली ओघळता
मनी हुरहूर सोडून गेली ...

श्वास उरला होता
ओल्या गालांवर माझ्या |
आणि निरव शांतता
निर्जन आयुष्यात माझ्या ...

मनाची गुंत गहिरी झाली होती
हातांची पकड घट्ट झाली होती |
तुझ्या पासून दूर जाताना
तुझी मिठीही ओली झाली होती...

श्रावणधारा धारीनीचे दुःख
रिमझिम ओलावत होत्या |
आभाळ मायेच्या मनीचे सल
हलकेच पाझरत होत्या ...

ती भेट आपली शेवटची
चुकुनही वाटलं नव्हतं |
ती हतबल नजरानजर
अन नभ माथ्यावर फाटलं होतं ...

विरत जाणारा श्वासच
शेवटला राहणार होता |
खोल जाणारा आवाज
लाटनसवे दुरावणार होता ...

क्षण सैरावैरा धावले
कालपलट दूर लोटून |
अरे कितीसा वेळ झाला
असा तुला मला भेटून ...

१२/०१/२०११
प्राची (धुंद फुलपाखरू)...